Ο ουρανός βαρυσυννεφιασμένος.
Το ίδιο και γω.
Όλα κυλάνε αργά.
Το ίδιο και οι σκέψεις μου.
Το μικρό φαναράκι μπαταρίας που μου χαρίζει λίγο φως -μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο- ξεθωριάζει κι αυτό.
Τι είναι ο έρωτας;
Μήπως είναι και αυτός σαν το φως από το φαναράκι...;
Δεν έχει καμία σημασία.
Σβήνω το φαναράκι και γράφω με το λιγοστό, θολό φώς του απογεύματος που αφήνουν να περάσει οι κουρτίνες.
Σούρουπο ...
Δεν μπορώ να σκεφτώ, ένα πέπλο έχει τυλίξει τα μάτια και την ψυχή μου.
Προσπαθώ να πάω παρακάτω, κι όμως είναι όλα τόσο σκοτεινά.
Και έξω και εντός μου...
Τώρα απ'έξω μπαίνει το 'ζεστό' φως από τα φώτα του δικτύου.
Το σούρουπο έσβησε...
Καλώς ήλθες σκοτάδι, καλώς ήλθες μοναξιά...
4 σχόλια:
Εξαιρετικό το κείμενο, καθώς και η "ζεστή" αυτή εικόνα του σούρουπου...
εύχομαι να ξημερώσει σύντομα και μια νέα μέρα να αρχίσει, διώχνοντας με τις ακτίνες της το σκοτάδι και την στεναχώρια που άφησε το σούρουπο...
έχει περάσει πολύς-πολύς καιρός από τότε που το έγραψες φίλε
και έχεις ήδη διαπιστώσει ότι μετά από ένα θαμπό σούρουπο ακολουθεί
ένα ηλιόλουστο πρωινό με πολλά πολλά άσπρα σύννεφα
κάθε σύννεφο και μια εικόνα....κάθε εικόνα και ένα χαμόγελο κάθε χαμόγελο και ένα πρόσωπο
κάθε πρόσωπο και μια ματιά που σε κοιτά με αγάπη..
* κάπου,κάποιος,κάποτε όταν ήθελε να μου πει ότι ήταν καλά
μου απαντούσε μέσα από το msn "" όλα λευκά"" (εννοώντας τα σύννεφα )
Είναι ακριβώς έτσι!
;-)
Δημοσίευση σχολίου