Τετάρτη, Μαΐου 25, 2011

Άλλη μια μέρα πέρασε...


Bobyleva Galina http://www.outdoor-photos.com/photographer/259846/



Άλλη μια μέρα πέρασε.
Πράσινη μελάνη σε κίτρινο χαρτί.


Τρώω μια πλάκα σοκολάτας. Έξω πέφτει μια ψιλή, παγερή βροχή.


Νύχτα, το σκοτάδι είναι παντού, ακόμα και κάτω από τις 'δημοτικές' λάμπες, δίπλα στα πεύκα και τις νεραντζιές.


Κόβω την σοκολάτα σε μικρές μπουκιές,
Είμαι μόνος αλλά τόσο ... Τόσο τι;
Τι είναι αυτό το κείμενο; Αλήθεια ή φαντασία;


Πριν από λίγο περπατούσα μέσα σε αυτό το ψιλόβροχο. Σκεφτόμουν πως σε λίγο θά 'μουν σπίτι, πως θά 'τρωγα λίγη σοκολάτα και θα έπεφτα για ύπνο. Έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς την επομένη. Δηλαδή σε μερικές ώρες. Είχα αποφασίσει ποιος ήμουν και τι ήθελα να κάνω. Θα τα παρατούσα όλα: οικογένεια, φίλους, δουλειά. Θα γέμιζα την τσάντα με ένα μπλοκ, το πράσινο μολύβι και δυο πλάκες σοκολάτα. Θά 'παιρνα μαζί και το βιβλίο. Η τσάντα στον ώμο, μαζί με την φωτογραφική. Τα τετρακόσια κυβικά της μηχανής μου ήταν υπεραρκετά. Με τα λεφτά που είχα σηκώσει, θα είχα καύσιμο για πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα. Διάθεση για πιο πολλά... Το κρύο και ο αέρας θα ήταν οι σύντροφοί μου. Εμπειρίες στο μακρύ δρόμο και στο χαρτί. 


Κάποιοι θα έκαναν πολύ καιρό να με ξανακούσουν. Οι άλλοι απλά δεν με ξέρουν.


Έσβησα το φως και άφησα το κίτρινο φύλλο να γλιστρήσει από τα χέρια μου. Έπρεπε να σηκωθώ πριν χαράξει...

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το τεμπέλικο Σαββατιάτικο απόγευμα μπορεί τελικά να πάρει άκρως ενδιαφέρουσα τροπή με ένα όμορφο κείμενο σαν αυτό!

Καλώς μας ήρθες, Chemenv...

Φιλικά,
Παναγιώτης Κ.

chemenv είπε...

Ευχαριστώ Παναγιώτη...

Θα κάνεις πολύ καιρό να με ξανακούσεις...(!)

Ανώνυμος είπε...

Ξέρω όμως πως πάντα επιστρέφεις με κάτι καλό! Χαλάλι...