Τρίτη, Δεκεμβρίου 21, 2021

Τετρακόσια χιλιόμετρα

Με αφορμή τον Διαγωνισμό Διηγήματος (έως 400 λέξεις) του Βιβλιοπωλείου Ιανός "Ταξίδια", παραθέτω εδώ την δική μου συμμετοχή.
Καλή ανάγνωση!
 

Planet Earth is blue and there is nothing I can do…” σιγοτραγουδούσε ο Μπόουι από το ιντερνετικό ραδιοφωνάκι όταν το νέο email έφτασε στα ‘Εισερχόμενα’ του.

Τα μάτια του άστραψαν! Αυτό κι αν ήταν είδηση! Λες να μπορούσε να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο;

Όπως πολλά αγόρια στην πρώτη παιδική τους ηλικία, έτσι και αυτός το ήθελε. Αλλά μετά είχε συμβεί εκείνο το καταραμένο ατύχημα… Νοσοκομεία, επεμβάσεις, τα παρακάλια της μάνας του. Ο Θεός, οι γιατροί, η τύχη. Σώθηκε. Του έμεινε μόνο ένα μικρό ελάττωμα. Δεν ήταν πια αρτιμελής. Πάλεψε πολύ, με τον εαυτό του κυρίως. Άλλαξε όλο του το είναι, όλη του η ζωή έγινε διαφορετική. Αυτός, πιο δύσκολος, πιο κλειστός, άλλος άνθρωπος. Το έλεγαν όλοι, από πίσω του. Κάποια στιγμή του το είχε πετάξει ‘κατάφατσα’ και ένας φίλος. Όμως μόνο αυτός γνώριζε, δεν είχε αλλάξει. Εσωτερικά τουλάχιστον.

Τις αφίσες δεν τις κατέβασε ποτέ από το δωμάτιό του, μάλλον είχε βάλει περισσότερες. Η μάνα του, που ήξερε, όταν τον έβλεπε να τις κοιτά και να χάνεται σε αυτές, δάκρυζε.

...

Μάζεψε τα ‘χαρτιά’ του και έκανε την αίτηση αμέσως. Στο γράμμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος έβαλε την ψυχή του. Όταν του απάντησαν δεν το πίστεψε! Δεν είπε σε κανέναν τίποτα μα ύστερα ήρθε το αεροπορικό εισιτήριο για μια κατ’ ιδίαν συνέντευξη στην Υπηρεσία και δεν μπορούσε να το κρύψει περισσότερο. Τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα. Τους έκανε! Πώς να μην τους κάνει εξάλλου αφού αισθανόταν ότι όλη του η ζωή ήταν μια προετοιμασία για αυτό;

Μετά, ειδική εκπαίδευση, σκληρές δοκιμασίες, ατελείωτοι έλεγχοι, πολύ διάβασμα και κάμποση δημοσιότητα. Το τελευταίο τον ξένιζε λίγο αλλά ήταν μέσα στο ‘συμβόλαιο’. Ποιος ξέρει όμως, ίσως να αποδείκνυε σε όλους ότι αυτός δεν είχε αλλάξει.

...

Και τελικά έφτασε η μεγάλη μέρα! Το επιστέγασμα των κόπων του… Αυτό θα ήταν μόνο η αρχή. Έκλεισε τα μάτια του… Εκείνο το τραγουδάκι του Μπόουι ήρθε στο μυαλό του...

Όταν τα άνοιξε ξανά, κοίταξε έξω από το παράθυρό του. Είδε τον κόσμο όπως πολύ λίγοι είχε τύχει να τον δουν. Τετρακόσια χιλιόμετρα χαμηλότερα... Μπροστά του τον περίμενε το νέο του σπίτι...

Κυριακή, Οκτωβρίου 25, 2020

Ημερολόγιο καραντίνας, σωτήριο έτος 2024

Με αφορμή τον Διαγωνισμό Διηγήματος (έως 400 λέξεις) του Βιβλιοπωλείου Ιανός "Ημερολόγια Καραντίνας", παραθέτω εδώ την δική μου συμμετοχή.

Καλή ανάγνωση!


Ημερολόγιο καραντίνας, σωτήριο έτος 2024

...

23 Μαρτίου 2024:

Σήμερα κλείνουν 4 χρόνια από την πρώτη επιβολή καραντίνας για τον ιό. Πέρασαν 4 πρωτόγνωρα χρόνια. Έγιναν πολλά. Άλλαξαν ακόμη περισσότερα...

Εμβόλιο δεν βρέθηκε, ούτε και κάποιο πραγματικά αποτελεσματικό φάρμακο. Μόνο μελέτες με παλαιότερα φάρμακα έγιναν· κάποιες που έδωσαν ελπίδες... Φρούδες αποδείχτηκαν όμως όταν το νέο κύμα που ενέσκηψε στην αρχή εκείνου του φθινοπώρου πολλαπλασίασε τα κρούσματα και οδήγησε σε... Η κοινή γνώμη πάγωσε όπως και η επιστημονική κοινότητα. Στα τέλη του 2020 οι θάνατοι παγκοσμίως, ένας δυσθεώρητος αριθμός. Κανένας δεν μπόρεσε να προβλέψει την συνέχεια...


25 Μαρτίου 2024:

Γράφω, γράφω όσο μπορώ. Μια μικρή απόλαυση σε αυτήν την κατάσταση... Εδώ που τα λέμε δεν μου έχει απομείνει και κάτι άλλο να κάνω... Γράφω και προσπαθώ να θυμηθώ όλα όσα έγιναν, ό,τι κάναμε σαν άνθρωποι πριν...

Σαν σήμερα ας πούμε, 5 χρόνια πριν. Θυμάμαι είχα πάει να παρακολουθήσω την “καθιερωμένη παρέλαση” για την επέτειο του 1821. 198 χρόνια μετά. Και μόλις 2 πριν από τα 200 και το πανηγυρικό έτος! Αλλά φευ, τίποτα δεν έγινε. Τίποτα από αυτά δηλαδή... Ο ‘γείτονας’, ζορισμένος οικονομικά και υγειονομικά πιότερο από εμάς, θεώρησε ότι έπρεπε να επιτεθεί· και το πραγματοποίησε αρχές Φλεβάρη του 2021... Τα αποτελέσματα γνωστά...


10 Απριλίου 2024:

Σήμερα είμαι χαρούμενος, ό,τι κι αν σημαίνει η λέξη στον μετά τον ιό κόσμο. Βρήκα στο σεντούκι που κρατάω ό,τι έχει σημασία για μένα -βιβλία και μερικά άλλα δηλαδή- σελίδες από το ημερολόγιό μου, αυτό που είχα ξεκινήσει να γράφω τότε στην καραντίνα την πρώτη, και την εργασία από το σπίτι! Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν σε ηλεκτρονική μορφή και τώρα δεν είναι παρά μόνο μια ανάμνηση... Δίκτυο ηλεκτρικό δεν υπάρχει πια και πάνε μήνες από την τελευταία φορά που κατάφερα, ένας Θεός ξέρει πώς, να φορτίσω μπαταρίες στον υπολογιστή. Μιας και χρειάζομαι μια νότα αισιοδοξίας για να συνεχίσω όμως, ας αντιγράψω δυο γραμμές:

Η φύση οργιάζει! Σήμερα τελείωσα την δουλειά σχετικά νωρίς, έγραψα ένα χαρτάκι “έξοδος για σωματική άσκηση” και βγήκα να περπατήσω στο δάσος! Τα λουλούδια μοσχοβολούν, το χορτάρι ψηλώνει, τα δέντρα με καλωσορίζουν...

Άκου τί έγραφα: τα δέντρα με καλωσορίζουν... Πού να ξέραμε τί μας περιμένει... Είδες τί σημαίνει να είσαι χαρούμενος τώρα πια;


29 Μαΐου 2024:

Αυτό κι αν είναι σημαδιακό. Δε νομίζω ότι έχω μελάνι παρά για μερικές λέξεις ακόμα. Και η κατάσταση είναι αφόρητη... Αν ποτέ κανείς τα διαβάσει όλα αυτά...

Είμαι πια πολύ αδύναμος...

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 25, 2015

Αν ήμουν γάτος...


Άνθρωπος σου λέει μετά...! Χα χα!

Πόσα και πόσα εγκλήματα δεν έχει διαπράξει αυτό το 'καταραμένο' είδος... Δεν λέω, έχει δημιουργήσει και τόσα επιτεύγματα, τον πολιτισμό τον ίδιο... Τα αρνητικά όμως;
...


Λέω καμιά φορά, καλύτερα να ήμουν γάτος! Όχι όποιοδήποτε άλλο ζώο, γάτος! Και τις πιο πολλές φορές το εκπαιδευμένο μάτι τους διακρίνει από τις γάτες.

Ο γάτος λοιπόν...

...Ξαπλώνει όπου του αρέσει. Αράζει. Στη σκιά όταν έχει πολύ ζέστη, όπως σήμερα για παράδειγμα (*), ή στον ήλιο -ή κοντά σε όποιο θερμαντικό σώμα, για τους τελείως σπιτόγατους- τις άλλες φορές. Κάθεται!

Γουστάρει ρε παιδί μου! Το απολαμβάνει!
Γίνεται ένα με το μέρος που έχει διαλέξει να του δωθεί. Και αν η ασφάλειά του είναι εγγυημένη, "κατεβάζει τελείως διακόπτη". Δεν χαλάει την απόλαυσή του με τίποτα.

Γιατί, νομίζω, αυτή είναι η μεγαλύτερη απόλαυση του γάτου, η ξεκούραση!

Άχ και νά'μουν γάτος...



--
Σημειώσεις:
Α. * Το παρόν γράφτηκε στις 25 Αυγούστου 2014
Β. Τα ίδια ισχύουν φυσικά και για τις γατούλες, αλλά ας αφήσω το φύλο μου να διαλέξει το όμοιό του στο βασίλειο αυτό των "σπιτικών" αιλουροειδών... νομίζω τελικά ότι εμείς τα αρσενικά έχουμε πάντα λίγο πιο 'ανάλαφρες' ευθύνες... και διαθέσεις! 
Γ. Ο συμπαθής κύριος των φωτογραφιών, που μου 'έβαλε' και τις σκέψεις εδώ, (δεν) ακούει στο όνομα Πάτρικ...

Τρίτη, Ιανουαρίου 24, 2012

A dream...

A dream you dream alone is only a dream.
A dream you dream together is reality.

John Lennon

Δευτέρα, Νοεμβρίου 28, 2011

Ο δικός μου ΘΒ...




Πάνε πολλά χρόνια τώρα από εκείνο το απόγευμα, ίσως πάνω από 12. Ήταν η εποχή που είχα πάρει το πρώτο μου αμαξάκι και εκτός από την καθημερινή βόλτα μου στο Πανεπιστήμιο για μαθήματα και εργαστήρια, αλώνιζα γενικώς τους δρόμους.

Γυρίζοντας από τη σχολή ο δρόμος μου με έφερε στη Λεωφόρο Κηφισίας, στο ύψος των Ελληνορώσων. Προσπαθώντας λοιπόν να στρίψω από ένα στενό για να βγω στη λεωφόρο, τον είδα. Αεικίνητος όπως πάντα, με την δική του γνώριμη, καλοσυνάτη φυσιογνωμία. Ο αγαπημένος μου έλληνας ηθοποιός από την εποχή που μπορούσα να θυμηθώ. Προσπαθούσε να διασχίσει το μεγάλο δρόμο από ένα σημείο που όχι μόνο δεν υπήρχε διάβαση αλλά επιπλέον ήταν τοποθετημένο και τσιμεντένιο διαχωριστικό. Αλλά μιας και ήταν ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ -είχε διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα με τα πόδια ή με το ποδήλατό του, σε τόσες και τόσες ταινίες- δεν μπορούσε να πτοηθεί από αυτό [ήταν βέβαια και αρκετά ριψοκίνδυνος, μην ξεχνάμε και τη "στενή επαφή" που είχε με αμαξοστοιχία σε σιδηροδρομική διάβαση...].

Άνοιξα αμέσως το παράθυρο από το αυτοκινητάκι και του φώναξα: "Γεια σας Κύριε Θανάααση;".

Πώς μπορούσα να μη μιλήσω στον ένα και μοναδικό ΘΒ, έναν ΘΒ που αγαπούσε όλος ο κόσμος και γω το ίδιο; Και πώς αλλιώς να αποκαλέσεις έναν άνθρωπο που τον αισθανόσουν τον δικός σου άνθρωπο -που σε έκανε να γελάς και να κλαις με όσα βιώνε, που αντιμετώπιζε τις ίδιες δυσκολίες με όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας, και ίσως ακόμα περισσότερες, που σου μάθαινε με τον δικό του τρόπο την ιστορία αυτού του τόπου...- παρά με το μικρό του όνομα, με αυτό που όλοι τον ήξεραν. Κόμπιασα μια στιγμή, και έβαλα αυτό το 'Κύριε' μπροστά, αλλά ήταν για όλο το σεβασμό που του άρμοζε.

Εκείνος, γυρίζοντας εν κινήση, κλασικός ΘΒ, μου απάντησε: " Γειά σου παιδίιιιιιι μουουου"!

Ναι, ο μεγάλος ΘΒ, μου είχε απαντήσει και μάλιστα με το γνώριμο τρόπο του!

Αυτός, ο μεγάλος, ο αληθινός άνθρωπος. Ο άνθρωπος που έτρεχε πολύ και κυρίως άξιζε πολύ...

Κύριε Θανάση, ας είσαι καλά εκεί που είσαι...

--------- --------- ---------
Ο ΘΒ μπορεί να "έφυγε" αλλά είναι πάντα εδώ. Δίπλα σε όλους όσους τον χρειάζονται και τον αγαπούν. Δίπλα σε όλους όσους χρειάζονται λίγο αγνό γέλιο στην ψυχή τους. Ίσως να είναι ακόμα πιο κοντά από όσο μπορούμε να φανταστούμε. Το διαδίκτυο είναι γεμάτο από τις ταινίες του και μπορεί να μας συντροφεύει κάθε στιγμή. Ίσως αν καμιά φορά κάνουμε αυτό που ο ίδιος είχει πει ως "φανερός πράκτωρ ΘΒ 000" στο τέλος εκείνης της ταινίας, να παίρνουμε λίγο από την 'ευχή' του και την καλοσύνη του.
--------- --------- ---------

Πέμπτη, Ιουνίου 02, 2011

Για τον φίλο Tao...





τον αληθινό Μαχητή.

Τώρα είσαι ελεύθερος...


Τετάρτη, Μαΐου 25, 2011

Άλλη μια μέρα πέρασε...


Bobyleva Galina http://www.outdoor-photos.com/photographer/259846/



Άλλη μια μέρα πέρασε.
Πράσινη μελάνη σε κίτρινο χαρτί.


Τρώω μια πλάκα σοκολάτας. Έξω πέφτει μια ψιλή, παγερή βροχή.


Νύχτα, το σκοτάδι είναι παντού, ακόμα και κάτω από τις 'δημοτικές' λάμπες, δίπλα στα πεύκα και τις νεραντζιές.


Κόβω την σοκολάτα σε μικρές μπουκιές,
Είμαι μόνος αλλά τόσο ... Τόσο τι;
Τι είναι αυτό το κείμενο; Αλήθεια ή φαντασία;


Πριν από λίγο περπατούσα μέσα σε αυτό το ψιλόβροχο. Σκεφτόμουν πως σε λίγο θά 'μουν σπίτι, πως θά 'τρωγα λίγη σοκολάτα και θα έπεφτα για ύπνο. Έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς την επομένη. Δηλαδή σε μερικές ώρες. Είχα αποφασίσει ποιος ήμουν και τι ήθελα να κάνω. Θα τα παρατούσα όλα: οικογένεια, φίλους, δουλειά. Θα γέμιζα την τσάντα με ένα μπλοκ, το πράσινο μολύβι και δυο πλάκες σοκολάτα. Θά 'παιρνα μαζί και το βιβλίο. Η τσάντα στον ώμο, μαζί με την φωτογραφική. Τα τετρακόσια κυβικά της μηχανής μου ήταν υπεραρκετά. Με τα λεφτά που είχα σηκώσει, θα είχα καύσιμο για πέντε χιλιάδες χιλιόμετρα. Διάθεση για πιο πολλά... Το κρύο και ο αέρας θα ήταν οι σύντροφοί μου. Εμπειρίες στο μακρύ δρόμο και στο χαρτί. 


Κάποιοι θα έκαναν πολύ καιρό να με ξανακούσουν. Οι άλλοι απλά δεν με ξέρουν.


Έσβησα το φως και άφησα το κίτρινο φύλλο να γλιστρήσει από τα χέρια μου. Έπρεπε να σηκωθώ πριν χαράξει...