Τετρακόσια χιλιόμετρα

Με αφορμή τον Διαγωνισμό Διηγήματος (έως 400 λέξεις) του Βιβλιοπωλείου Ιανός "Ταξίδια", παραθέτω εδώ την δική μου συμμετοχή.

Καλή ανάγνωση!

 

“Planet Earth is blue and there is nothing I can do…” σιγοτραγουδούσε ο Μπόουι από το ιντερνετικό ραδιοφωνάκι όταν το νέο email έφτασε στα ‘Εισερχόμενα’ του.

Τα μάτια του άστραψαν! Αυτό κι αν ήταν είδηση! Λες να μπορούσε να πραγματοποιήσει το παιδικό του όνειρο;

Όπως πολλά αγόρια στην πρώτη παιδική τους ηλικία, έτσι και αυτός το ήθελε. Αλλά μετά είχε συμβεί εκείνο το καταραμένο ατύχημα… Νοσοκομεία, επεμβάσεις, τα παρακάλια της μάνας του. Ο Θεός, οι γιατροί, η τύχη. Σώθηκε. Του έμεινε μόνο ένα μικρό ελάττωμα. Δεν ήταν πια αρτιμελής. Πάλεψε πολύ, με τον εαυτό του κυρίως. Άλλαξε όλο του το είναι, όλη του η ζωή έγινε διαφορετική. Αυτός, πιο δύσκολος, πιο κλειστός, άλλος άνθρωπος. Το έλεγαν όλοι, από πίσω του. Κάποια στιγμή του το είχε πετάξει ‘κατάφατσα’ και ένας φίλος. Όμως μόνο αυτός γνώριζε, δεν είχε αλλάξει. Εσωτερικά τουλάχιστον.

Τις αφίσες δεν τις κατέβασε ποτέ από το δωμάτιό του, μάλλον είχε βάλει περισσότερες. Η μάνα του, που ήξερε, όταν τον έβλεπε να τις κοιτά και να χάνεται σε αυτές, δάκρυζε.

...

Μάζεψε τα ‘χαρτιά’ του και έκανε την αίτηση αμέσως. Στο γράμμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος έβαλε την ψυχή του. Όταν του απάντησαν δεν το πίστεψε! Δεν είπε σε κανέναν τίποτα μα ύστερα ήρθε το αεροπορικό εισιτήριο για μια κατ’ ιδίαν συνέντευξη στην Υπηρεσία και δεν μπορούσε να το κρύψει περισσότερο. Τα υπόλοιπα έγιναν πολύ γρήγορα. Τους έκανε! Πώς να μην τους κάνει εξάλλου αφού αισθανόταν ότι όλη του η ζωή ήταν μια προετοιμασία για αυτό;

Μετά, ειδική εκπαίδευση, σκληρές δοκιμασίες, ατελείωτοι έλεγχοι, πολύ διάβασμα και κάμποση δημοσιότητα. Το τελευταίο τον ξένιζε λίγο αλλά ήταν μέσα στο ‘συμβόλαιο’. Ποιος ξέρει όμως, ίσως να αποδείκνυε σε όλους ότι αυτός δεν είχε αλλάξει.

...

Και τελικά έφτασε η μεγάλη μέρα! Το επιστέγασμα των κόπων του… Αυτό θα ήταν μόνο η αρχή. Έκλεισε τα μάτια του… Εκείνο το τραγουδάκι του Μπόουι ήρθε στο μυαλό του...

Όταν τα άνοιξε ξανά, κοίταξε έξω από το παράθυρό του. Είδε τον κόσμο όπως πολύ λίγοι είχε τύχει να τον δουν. Τετρακόσια χιλιόμετρα χαμηλότερα... Μπροστά του τον περίμενε το νέο του σπίτι...