Η δυστυχισμένη άμμος

Μια μικρή (και παλιά) ιστορία που ποτέ δεν φανταζόμασταν...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας μικρός κόκκος άμμου. Περνούσε την ήσυχη ζωή του σε μια απόμερη μα όμορφη παραλία που είχε σχηματιστεί δίπλα στις απότομες ακτές μιας επαρχιακής περιοχής. Ο κόκκος είχε την δική του ιστορία:

...ο μπαμπάς του, ένας μεγάλος και δυνατός κόκκος άμμου καθόταν ένα πρωί στις όχθες του ποταμού και δέχοταν την θαλπωρή των ζεστών ακτίνων του ήλιου όταν έναν ξαφνικό ρεύμα νερού ώθησε σχεδόν δίπλα του μια μικρή και γυαλιστερή κοκκίδα-άμμου, όμορφη και ντροπαλή. Ο μπαμπάς-κόκκος έμεινε έκθαμβος: χρόνια κυλούσε από όχθη σε όχθη, είχε δεί πολλές κοκκίδες, αλλά αυτή που στέκοταν μπροστά του ήταν χάρμα οφθαλμών. Έβαλε τα δυνατά του να την κάνει να τον προσέξει, μα εκείνη τίποτα. Άδικος κόπος. Μέρες ολόκληρες κύλησαν μαζί με το νερό στο ποτάμι, μα ο μπαμπάς-κόκκος δεν κατάφερε ούτε να την πλησιάσει ούτε και να της κινήσει το ενδιαφέρον. Και καθώς οι μέρες έφεραν την άνοιξη, το ποτάμι φούσκωσε από τα χιόνια που έλιωναν ψηλά στα βουνά και σχημάτιζαν ρυάκια που συνέχιζαν την χαρούμενη και θορυβώδη ζωή τους ταξιδεύοντας προς τη θάλασσα. Ο μπαμπάς-κόκκος δέχτηκε πρώτος την ώθηση του κρύου νερού που τον έσπρωξε προς την μικρή του αγάπη. Εκείνη, που τόσες μέρες είχε καταλάβει τα αισθήματα που έτρεφε αυτός για την ίδια - τελικά οι προσπάθειές του είχαν πιάσει τόπο - αφέθηκε στο παιχνίδι του. Και καθώς το νερό ερχόταν ολοένα και πιο κρύο και αναζωογονητικό από πιο πάνω, ξεκίνησε ο ερωτικός χορός ανάμεσά τους. Κατρακύλισαν έτσι μαζί προς την θάλασσα, χτίζοντας την αγάπη τους.

Το ταξίδι κράτησε μέχρι τους πρώτους καλοκαιρινούς μήνες. Τα ορμητικά νερά του ποταμού είχαν χάσει πια την μεγάλη τους δύναμη και το νεαρό ζευγάρι των κόκκων άμμου εναποτέθηκε δίπλα στην απότομη παραλία... Ο μικρός κόκκος ήρθε στον κόσμο στις αρχές του φθινοπώρου...

Πολλές φορές η πλημμυρίδα τον ανέβαζε - λόγω του μικρού του βάρους - μέχρι τους όμοιούς του στην παραλία - οι γονείς του άλλοτε συμμετείχαν κι άλλοτε όχι μιας και ήταν αρκετά βαρύτεροι - και η άμπωτη δεν μπορούσε πάντα να τον ξαναβάλει στα κύματα...

Έτσι είχε γίνει και εκείνη την ημέρα που ακούστηκαν πέρα μακρυά, πάνω από την παραλία, αλλόκοτοι θόρυβοι να κατευθύνονται προς τα εκεί. Ο μικρός κόκκος τα έχασε: τι ήταν όλες αυτές οι φωνές, τα μαρσαρίσματα, οι κόρνες και εκείνος ο απαίσιος σε οσμή καπνός που έρχοταν από εκείνα τα αστραφτερά θηρία που είχαν πατήσει την παραλία και πολλούς από τους συντρόφους του; Τι γύρευαν, γιατί μάζευαν την άμμο και τους κόκκους της;

Ήταν οι άνθρωποι και τα μηχανικά δημιουργήματά τους.

Πριν βρει την απάντηση σ'αυτήν του την σκέψη αισθάνθηθηκε να αιωρείται στον αέρα μαζί με αμέτρητα άλλα ξαδέρφια του. Τον είχαν φορτώσει σε ένα από αυτά τα βρωμερά τέρατα που έλαμπαν σαν τον ήλιο. 'Ασχημη μέρα είχε ξημερώσει και για τους γονείς του, που δεν θα τον ξαναέβλεπαν ποτέ...

Άμμος, πυριτικά άλατα, μια πρώτη ύλη που για τον άνθρωπο έχει μικρή αξία μιας και είναι εύκολα αποκτήσιμη, μα ταυτοχρόνως έχει μεγάλη σημασία αφού από αυτήν φτιάχνεται το γυαλί και τόσα άλλα υλικά με βάση το πυρίτιο που αποτελούν το ορόσημο της καθημερινής μας ευδαιμονίας. Υπάρχουν όμως και κάποιες φορές που η άμμος χρησιμοποιείται - ύστερα από ένα απλό φιλτράρισμα - έτσι ακριβώς όπως είναι, ως άμμος: ως διακοσμητικό στοιχείο μα συνάμα και ως φορέας του βάρους της. Που; Μα φυσικά σε κάτι που όλοι έχουμε πάνω στα γραφεία μας: μια βάση για να κόβουμε ευκολότερα το σελοτέϊπ. Είναι σίγουρα πρισσότερο προφανές σε όσους από εμάς η τύχη το έφερε να έχουμε μια διάφανη τέτοια βάση. Όπως και σ'εμένα. Γι'αυτό, την επόμενη φορά που θα κόψετε ένα κομμάτι, θυμηθείτε ότι ίσως κάποιος από τους κόκκους άμμου που βλέπετε - ή δεν βλέπετε - είναι αυτός της ιστορίας μας. Ακόμα και αν δεν είναι εκεί, σίγουρα αυτή η βάση κρύβει μερικές χιλιάδες αντίστοιχες ιστορίες.