Έχει πέσει πυκνό σκοτάδι, αλλά εκείνη δεν λέει να κλείσει μάτι. Θέλει να δει, να αισθανθεί, να γίνει ένα...
Από το μικρό της παράθυρό κοιτάζει κατά το βουνό. Η αχνή κορυφογραμμή του σχεδόν που φαίνεται, αλλά ο ουρανός από πάνω είναι ένα ποίημα.
Στέκει εκεί, εξερευνά αυτό το μοναδικό βασιλείο της νύχτας, το ουράνιο στερέωμα.
Παρατηρεί, καταγράφει με το μυαλό της τις εικόνες των αστεριών. Τα σχήματα που διαγράφονται και έχουν μυθολογικά ονόματα, μορφές που την ταξιδεύουν πίσω στην ιστορία μα και μπροστά στο χρόνο...
Δεν πρόκειται να αλλάξει τα χρόνια που θά 'ρθουν. Αν και αυτό το βράδυ δεν είναι παρά μια μικρή παιδούλα, αύριο, ύστερα από πολλά χρόνια, θα είναι πάλι εκεί, στο ίδιο ή σε κάποιο άλλο παράθυρο, να κοιτάζει τα στέρια...
Και να φωτίζει και αυτή με τις γνώσεις της.
2e
4 σχόλια:
Σίγουρα αυτή η τόσο όμορφη εικόνα του μικρού κοριτσιού που κοιτάει τα άστρα, μας φέρνει στο νου τις βραδιές εκείνες που και εμείς κάναμε τα δικά μας όνειρα με φόντο τον ατελείωτο ουρανό...
Το μαγικό θα ήταν να συνεχίζαν οι άνθρωποι να κοιτάνε τα αστέρια εκεί ψηλά και να συνεχίζουν να κάνουν όνειρα...Να μην είναι μόνο μια ανάμνηση παιδικών χρόνων!Λίγοι καθώς περπατάνε θα σηκώσουν το βλέμμα τους να κοιτάξουν απλά τον ουρανό...και όμως νιώθεις την διαφορά..
"Μικρή&Τριανταφυλλένια"
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου: το μαγικό θα ήταν να συνέχιζαν οι άνθρωποι να είναι παιδιά... Και τότε όλοι θα σήκωναν το κεφάλι να δουν τα άστρα, όλοι θα ήταν άνθρωποι - αυτό που σημαίνει δηλαδή και η λέξη!
Σε ευχαριστώ και να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου