Συμπαντικά Πυροτεχνήματα
Τω καιρώ εκείνω, ο χώρος και ο χρόνος είχαν πραγματικά χάσει τη σημασία τους. Το σύμπαν είχε διασταλλεί τόσο πολύ που και να έλεγες κάποιος πόσο, δεν θα υπήρχε κάτι άλλο συγκρίσιμο για να το μετρήσει. Ο χρόνος πάλι, είχε κυλήσει τόσο μπροστά που η εποχή της μεγάλης έκρηξης ήταν σαν να μην είχε καν υπάρξει...
Και τότε άρχισαν. Τα συμπαντικά πυροτεχνήματα.
Αποσυντιθέμενες μελανές οπές, μάζας γαλαξιακού μεγέθους, εξέπεμπαν τεράστια ποσά ενέργειας, εξαφανιζόμενες ακόμα και αυτές στην ανυπαρξία, φωτίζοντας ένα παγωμένο και γέρικο σύμπαν.
Ήταν το τέλος;
Ένα φαντασμαγορικό τέλος για εκείνο το ανοικτό σύμπαν;
Όχι, ήταν ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο στα χείλη Εκείνου που το είχε δημιουργήσει.
Μπορεί κανείς να Του πει τίποτα;
---
Σημ. Το παρόν κείμενο το εμπνεύσθηκα έχοντας διαβάσει τις διαλέξεις του μεγάλου φυσικού επιστήμονα Freeman J.Dyson "TIME WITHOUT END: PHYSICS AND BIOLOGY IN AN OPEN UNIVERSE" που παρουσιάσθηκαν υπό τον τίτλο οι "James Arthur Lectures on Time and its Mysteries" στο Πανεπιστήμιο της Ν.Υόρκης το φθινόπωρο του 1978. [05-05-06]
Σημ. Το παρόν κείμενο το εμπνεύσθηκα έχοντας διαβάσει τις διαλέξεις του μεγάλου φυσικού επιστήμονα Freeman J.Dyson "TIME WITHOUT END: PHYSICS AND BIOLOGY IN AN OPEN UNIVERSE" που παρουσιάσθηκαν υπό τον τίτλο οι "James Arthur Lectures on Time and its Mysteries" στο Πανεπιστήμιο της Ν.Υόρκης το φθινόπωρο του 1978. [05-05-06]
1 σχόλιο:
Εκπληκτικό, πραγματικός οργασμός χρωμάτων και συναισθημάτων! Αισιόδοξο παρ' όλα αυτά και αυτό μετράει... :)
Δημοσίευση σχολίου