Σκέψεις και ήχοι στη νυχτιά που σβήνει...

Το σαββατόβραδο σβήνει στα αυτιά μου αφήνοντας το γνωστό βούισμα από το κλαμπ. Ο συριγμός γίνεται όλο και πιο έντονος καθώς τριγυρνώ στα έρημα λόγω ώρας και επόχής σοκάκια της Πλάκας. Κυριολεκτικά η μόνη ψυχή "ζώσα" είμαι εγώ: το πλακόστρωτο είναι άδειο και -ευχαριστούμε κύριε Δήμαρχε- καθαρό!

5:45 και το σκοτάδι είναι βαρύ και πνικτό.

Ακριβώς στη νοτιοανατολική άκρη του βράχου της Ακροπόλεως βρίσκεται το μνημείο του Λυσικράτους. Μια άλλη εποχή αναμιγνύεται με την υγρασία και την σιγαλιά της ατμόσφαιρας. Τα φώτα στον Ιερό Βράχο έχουν σβήσει από ώρα, όχι όμως και το σφύριγμα στα αυτιά μου.

Προσπερνώ το σημείο γρήγορα, όχι εξαιτίας κάποιου φόβου μα κυρίως λόγω της νοσταλγίας των παλιών -καλών- καιρών που θέλοντας και μη, μου ξυπνά η περιοχή. [Και αν δεν είναι φόβος αυτό, ο φόβος της νοσταλγίας, τότε τί;] Πάντα η νοσταλγία αφήνει μια γλυκόπικρη αίσθηση, δυστυχώς όχι στο στόμα μα στην καρδιά.

Ανηφορίζοντας την Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η υγρασία έχει κολλήσει στις πλάκες της οδού. Το δροσερό αεράκι που φυσά μου διώχνει τις προηγούμενες σκέψεις και κυρίως συμπκνώνει τις όμορφες στιγμές που ετοιμάζονται να αφήσουν την θέση τους γι'αυτές που θα'ρθούν...

Καλημέρα Αθήνα, καλημερά και σε σένα...