ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΡΕΝΟ

Μετά από πολλά χρόνια ξαναταξίδευε με το τρένο...

Και όπως και την τελευταία φορά που είχε γίνει αυτό, τότε που πήγαινε από το Λειανοκλάδι στη Λάρισα στο σπίτι του πατέρα του αγαπημένου του φίλου, σε ένα χωριό λίγο πιο έξω, έτσι και σήμερα άρχισε να κρατά σημειώσεις...

Μπήκε λοιπόν στην αμαξοστοιχία intercity express και στρογγυλοκάθησε σε μια θέση -την 24- δίπλα στο παράθυρο περιμένοντας να έρθει δίπλα του καμιά 'θέα'. Αλλά που? Αντ'αυτής, ήρθε ένας χοντρομπαλάς του οποίου το εισητήριο, -της διπλανής θέσης, ήταν η αλήθεια- έγραφε όπως και το δικό του "θέση στο παράθυρο"! 'Και σήκω να κάτσω στο παράθυρο' και 'Για να δω τι λέει το εισητήριό σου' και ... "δεν μας χέζεις ρε φίλε?", σκέφτηκε και σηκώθηκε να του παραχωρήσει την θέση μιας και δεν ήθελε να τσακωθεί ενώ συνάμα συνειδητοποίησε πως στην εξωτερική θέση θα ήταν πολύ πιο άνετα.

Και να'ναι καλά ο χριστιανός, γιατί τότε την είδε: έναν ξανθό άγγελο να κάθεται διαγωνίως απέναντύ του. Άγγελος. Θλιμμένα ματάκια, σκέψη απασχολημένη και βλέμμα απλανές... "Α ρε φίλε της διπλανής θέσης" σκέφτηκε, "δικό σου το παράθυρο, το αξίζεις!!"

...

Τελικά δεν πρέπει να υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να ταξιδεύεις και κυρίως με το τρένο!

...

Θυμήθηκε τότε που υπηρετούσε την θητεία του στο στρατό και είχε κατέβει στο χωριό του για να ψηφίσει και κατόπιν επέστρεψε με το τρένο. Είχε γνωρίσει και εκείνη την κοπελιά -με το σκυλάκι στην αγκαλιά- που ήταν φοιτήτρια και σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη. Είχανε κρατήσει μια επαφή...

Ο ανεπιθύμητος διπλανός του είχε ήδη βυθιστεί στον ύπνο και το τρένο είχε ξεκινήσει να μασάει 'κυριολεκτικά' τα χιλιόμετρα που χώριζαν την αρχή από το τέλος. Ο ίδιος έβαλε το κινητό του στη λειτουργία "walkman" και αυτό του χάρισε λίγες στιγμές μουσικής απόλαυσης.

Κρίμα όμως. Ο άγγελος έδειχνε πολύ στεναχωρημένος. Πιο στεναχωρημένος ίσως και από την Amy Winehouse, που του τραγουδούσε μελωδικά όσα και καταθλιπτικά 'Back to black'. 

Συνέχισε να την κοιτάζει και το μυαλό του προσπαθούσε να θυμηθεί. Τό'φερε από δώ, το γύρισε από κεί, το ξαναζούπηξε σε μια γωνιά της σκέψης, και ξαφνικά ...

Ο ξανθός άγγελος του ταξιδιού έμοιαζε εκπληκτικά με την ερωμένη του Ούγγρου 'Άγγλου Ασθενή' στην ομόνυμη ταινία, Κριστίν Σκοτ Τόμας (και όχι με την Έμμα Τόμσον της οποίας το όνομα για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από τις συνάψεις του, και τον κορόιδευε τόση ώρα στην αναζήτησή του για το όνομα που πραγματικά ζητούσε). Η ομοιότητα ήταν τόσο έντονη, και παρόλο που ήταν πιο νέα και δροσερή -και κατεπέκταση πολύ πιο όμορφη- αποφάσισε να την βαπτίσει Κριστίν! Έβαλε ταυτόχρονα άμεσο στόχο να μάθει το αληθινό της όνομα... Και έκλεισε την σκέψη του ευχαριστώντας νοερά "τον δικό του στο παράθυρο"!

Απαισιοδοξία: κάτι του έλεγε μέσα του ότι δεν θα μάθαινε το όνομα της. 
"Ε, και? Δεν με πειράζει καθόλου", σκέφτηκε και διέγραψε την μαυρίλα σαν με μια μονοκοντηλιά.

Το λοιπόν, το αποφάσισε: την λένε Κριστίν ή ίσως Μαρία. Του φάνηκε πως το 'Μαρία' της πήγαινε, αφού αυτό ήταν και το πιο ωραίο όνομα. Έτσι του είχε πει κάποτε η μητέρα του. Και το πιο γλυκό, σκέφτηκε αυτός, αφού η "Κριστίν" του τρένου ήταν τόσο γλυκιά... Αν την έλεγαν Μαρία φυσικά!!

Καθόταν κατά την φορά της κίνησης του τρένου -την αντίθετη δηλαδή από αυτήν με την οποία ο ίδιος ήταν καθισμένος- και κοιτούσε έξω απο το παράθυρο. Κρατούσε το πηγούνι της με το αριστερό της χέρι και το βλέμα της χανόταν έξω...

...

Ο ύπνος της έδωσε δύο έντονα ροδισμένα μάγουλα που την έκαναν ακόμα πιο όμορφη.

...

Ήταν όμως πεπεισμένος: το όνομά της ήταν Κριστίν! Ή Μαρία!!

..

Είχαν πλησιάσει πλέον την Θεσσαλονίκη και έτσι για χαλάρωση, αφέθηκε στην μαγεία του ταξιδιού που τελείωνε:
Πριν πάρει το τρένο για την συμπρωτεύουσα, είχε κάνει έναν πολύ ωραίο περίπατο, απογευματινό -όπως οφείλει να είναι κάθε 'περίπατος' που θέλει να σέβεται τους περιπάτους και τους περιπατητές, ρομαντικούς μόνο- και σχεδόν ανοιξιάτικο. Η διαδρομή που είχε επιλέξει ήταν τυχαία. Περπάτησε από τον μικρό λοφάκο πάνω από το μετρό στον Αγιάννη μέχρι και τον 'ηλεκτρικό' στο Θησείο. Εκεί δίπλα στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, στην πλακόστρωτη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ένιωσε όλη την δύναμη και την ομορφιά της ζωής που ανοίγοταν μπροστά του. Θέλησε να αναπνεύσει λίγη από εκείνη την δύναμη που ανέδιδε η δροσερή υγρασία του απογεύματος και έτσι κονταστάθηκε. Γύρισε το βλέμα του, και τα μάτια του άστραψαν. Θα τα κατάφερνε, τα είχε καταφέρει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν...

Έβαλε γρήγορα γρήγορα το μικρό του σημειωματάριο μέσα στο σακίδιο του και έτρεξε να μάθει το αληθινό όνομα της Κριστίν, που είχε ήδη πατήσει Θεσσαλονίκη. 

Το όμορφο ταξίδι του είχε μόλις ξεκινήσει.