Κάποια "παιδιά" που ... παραμένουν παιδιά.

[μέρος πρώτον]
Εκείνο το πρωί -ήταν θυμάμαι παραμονές Χριστουγέννων του 1989- ξημέρωνε Σάββατο. Είχα κλείσει τα 12 και οι μόνες φορές που ξύπναγα μια ώρα τόσο πρωινή, ήταν γιατί θα πηγαίναμε στο χωριό. Και εκείνη την εποχή το ταξίδι μας για το χωριό ήταν ένα και το αυτό με το ταξίδι με τρένο! Αυτοκίνητο δεν είχαμε ακόμη στην οικογένειά μας, μα και όταν το αποκτήσαμε, 6 μήνες αργότερα -με τον πατέρα μου να μην έχει ακόμα δίπλωμα οδήγησης- πάλι επιλέγαμε ώρες που ο ήλιος δεν είχε ακόμα χαράξει, για να ξεκινήσουμε! Έτσι θα κάναμε και μερικές μέρες αργότερα από εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό, χοντροντυμένοι εγώ και ο αδερφός μου, περιμένοντας το τρένο στην αποβάθρα...

Αυτό όμως το πρωινό Σαββάτου, ήταν άλλη η αιτία. Μια αιτία που είχε στρογγυλοκαθίσει στην τραπεζαρία της μητέρας μου στο σαλόνι και άκουγε στο κωδικό όνομα: CPC 464. Κι αν αυτό δεν λέει κάτι στον αμύητο της δεκαετίας του '80, ίσως η προσθήκη του ονόματος Amstrad να ... βοηθά λίγο την κατάσταση!

Amstrad CPC 464, color

Ήταν ο δεύτερος χρόνος που στο σχολείο μου -το δημοτικό, που το είχα ήδη τελειώσει το προηγούμενο καλοκαίρι- είχαν ξεκινήσει μαθήματα ηλεκτρονικών υπολογιστών, από μια εκπαιδευτική εταιρία (μην με ρωτάτε, δεν θυμάμαι και δεν ξέρω, ούτε ήξερα, τίποτα παραπάνω) που μαζί με τους καθηγητές έβαζε και τα ... κομπιούτερ! Γιατί αν νομίζετε πως εκείνα τα χρόνια τα σχολεία είχαν "εργαστήρια" υπολογιστών, απατάστε οικτρά. Δεν συζητάμε καν για "διείσδυση" των υπολογιστών στον οικιακό χώρο...

Σαν όνειρο θυμάμαι κάποια στιγμή, κατά την διάρκεια της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής μου, να ασχολούμαι με κάτι "πορτοκαλί" οθόνες σε σχολικό χώρο! Κι όμως στα 1988-89, έκανα για δυο σχολικά έτη, μαθήματα γλώσσας προγραμματισμού BASIC σε εκείνα τα "γλυκά" CPC 464 με τις πράσινες οθόνες και το 4-bit (2 έως 8, αναλόγως mode) χρώμα. Είχαμε και μια έγχρωμη βέβαια, σε σύνολο 10-15 υπολογιστών, που γύριζε κυκλικά!

Μην νομίζετε ότι παίζαμε με εκείνα τα πρωτόγονα PC, κάθε άλλο. Μάθαμε βασικές αρχές προγραμματισμού και εκτός από την εξοικίωσή μας με ένα "περιβάλλον γραμμής εντολών" και I/O με load, run, input & print, καταλήξαμε στο τέλος της δεύτερης χρονιάς να φτιάξουμε μια τηλεφωνική βάση δεδομένων και όχι μόνο, σε ψευδογραφικό περιβάλλον που όσοι έχουν ασχοληθεί με επαγγελματικές εφαρμογές γραμμένες για περιβάλλον DOS, μπορούν εύκολα να φανταστούν. Όχι ότι θέλω να "βλογήσω" τα γένια μου, αλλά στο τέλος της χρονιάς, όταν κάναμε την παρουσίαση των προγραμμάτων μας -και της προόδου μας φυσικά- στους γονείς και τους δασκάλους μας του σχολείου, ο καθηγητής μας στην Πληροφορική εμπιστεύτηκε σε μένα την παρουσίαση της βάσης. Και ήταν ο ίδιος καθηγητής που έδωσε σε μένα και τον αδερφό μου εκείνο το CPC 464 που λέγαμε ότι είχε στρογγυλοκαθίσει στην τραπεζαρία της μάνας μου! Ίσως -καλή του ώρα- είχε δει στα μάτια μου έναν έρωτα να γεννιέται για αυτά τα μηχανήματα, έναν έρωτα ζωντανό μέχρι τώρα. Ίσως όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Γιατί ο ΦΚ, μαθηματικός και πληροφορικάριος της εποχής (πληροφορικάριος, σαν να λέω λεγεωνάριος, ο αμαρτωλός...!) δεν ήταν απλά αυτό. Και πιστέψτε με, όσο και να σφίξετε το κεφάλι σας δεν θα βρείτε τι άλλο ήταν! Αν σας πω ότι την ίδια εποχή, ή λίγο αργότερα -δεν θυμάμαι καλά πια- ο αθλητικός τύπος (ναι καλά διαβάσατε) τον είχε χαρακτηρίσει τον "Ντουκαντάμ της Ελλάδος", μήπως μπαίνετε στο κόλπο; Όχιιιι; Λογικό, ούτε εγώ θα έμπαινα!

Ε, λοιπόν, ο ΦΚ, εκτός από τα προαναφερθέντα, ήταν και ο αναπληρωματικός τερματοφύλακαςτης ΑΕΚ. Καλά έχετε διαβάσει: της γνωστής Αθλητικής Ένωσης Κωνσταντινουπόλεως. Και δεν ήταν ο ΦΚ τερματοφύλακας στην δεύτερη ή τρίτη ομάδα αλλά στην βασική! Δεν θυμάμαι αν ήταν επί της πρώτης προπονητικής περιόδου του Ντούσκο, αλλά οι φίλαθλοι μπορούν να ανατρέξουν στην ... ιστορία! Τον παραπάνω τίτλο τον εισέπραξε διότι στο Κύπελλο Ελλάδος απέκρουσε τα 18 από τα 24 πέναλτυ που του εκτέλεσαν!! Δεν ξέρω γιατί, αλλά ο προπονητής της ΑΕΚ προτιμούσε τον Φ για το κύπελλο. Και όπως φάνηκε, έκανε λαμπρά!


Από την άλλη μεριά, ο πατέρας μου, φανατικός αεκτζής στα νιάτα του, ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με τον Φ. Ποιος δεν θα το έκανε στην θέση του!

Έτσι, γυρνώντας σε εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό, το CPC 464, με κασσέτα παρακαλώ για ανάγνωση και φύλαξη δεδομένων -ναι, τις κλασσικές κασσέτες που έπαιζαν τα ραδιοκασσετόφωνα που όλοι είχαμε στα αυτοκίνητά μας πριν την έλευση του οπτικού δίσκου, γνωστότερου με τον ελληνικότατο όρο CD- αποτέλεσε για μένα την πρώτη διαφορετική αιτία πρωινού ξυπνήματος μετά το χωριό! Και φυσικά τον ηλεκτρονικό υπολογιστή που είχα καταδικό μου για περίπου 15 μέρες, όσες και οι διακοπές των Χριστουγέννων. Τι είπα; Καταδικό μου; Μεγάλο ψέμα! Αφού αυτός ήταν και ο λόγος που ξύπνησα τόσο πρωί: μήπως προλάβω και πιάσω την μαγική καρέκλα έμπροσθεν του μηχανήματος από τον καιροφυλακτούντα -και κοιμώμενο με το ένα μάτι ανοικτό- αδερφό μου!!

Κασσέτα, η κοινή!

Τι ωραία χρόνια...

Τι να έγινε άραγε ο κώδικας εκείνης της βάσης; Για τα τετράδια δεν το συζητώ: μάλλον το χαρτί τους θα τάισε κάποια "χαρτοφάγα" μικρόβια κάποιας χωματερής. Δεν υπήρχε ανακύκλωση τότε. Ίσως ούτε και μυαλό από μέρους μας, μιας και πετάξαμε τέτοια κειμήλια.

Θυμάμαι όμως πολύ καλά, ότι τα επόμενα χρόνια, όταν πλέον ο CPC 464 είχε γυρίσει προ πολλού στον ιδιοκτήτη του, και μεις είχαμε αγοράσει τον δικό μας υπολογιστή, έναν πράσινο CPC 6128, εξελιγμένο μοντέλο με διπλάσια μνήμη RAM -128 Kbytes, σπασμένης σε 64 + 64 K, και πάλι έχετε διαβάσει πολύ καλά γιατί άφησα τον δαίμονα του ... πληκτρολογίου να κοιμάται- και δισκέτα 3 ιντσών, προσπαθήσαμε να περάσουμε τους κώδικες της βάσης στον 6128 όχι πληκτρολογώντας -τότε υπήρχε ακόμα το τετράδιο και το list του κώδικα, αλλά σαν καλοί προγραμματιστές βαριόμασταν να πληκτρολογήσουμε- αλλά συνδέοντας ένα κοινό κασσετοφωνάκι! Όποιος έχει ακούσει εκείνους τους μεταλλικούς ήχους που έβγαζε όταν παιζόταν μια κασσέτα δεδομένων, και είναι λάτρης του αντικειμένου, μόνο με ήχους κελαηδίσματος θα μπορούσε να τους παρομοιάσει -ή ολίγον τι από Terminator II... Α, και κάτι άκομα: η σύνδεση ενός κασσετοφώνου σε ένα υπολογιστή, μη περαστεί απλά ως ένα "πλαγκάρισμα" σύγχρονου USB! Γιατί δεν ήταν τέτοια. Η όλη απόπειρα έγινε στο σπίτι του καλού μας φίλου ΘΜ, με τον οποίο είχαμε δεθεί στα μαθήματα της BASIC και ο οποίος είχε μολυνθεί από το ίδιο μικρόβιο (μάλιστα ήταν τέτοια η έκταση της μόλυνσης του που σήμερα διδάσκει τη χρήση Η/Υ σε φοιτητές μόδας σε Πανεπιστήμιο της Γηραιάς Αλβιώνας!).

Amstrad CPC 6128, color, με όλα τα καλούδια!

Η 3 ιντσών δισκετούλα (παραμένει ακόμα στα συτράρια μου...)

Από εκεί και πέρα κώδικας και τετράδια αγνοούνται - όπως τόσοι και τόσοι άλλοι κώδικες... Ο 6128 δώθηκε σε ξάδερφό μου, από τον οποίο τελείως πρόσφατα έμαθα ότι ... ανακυκλώθηκε. Ίσα που κρατήθηκα και δεν τον ανακύκλωσα και αυτόν. Έχω κάνει όμως και γω αντίστοιχα λάθη...

O Spectrum ZX+2 του ΓΤ

Την ίδια περίπου εποχή ένας άλλος καλός μου φίλος, ο ΓΤ, μυήθηκε στα μυστικά των υπολογιστών από έναν υπολογιστή-ορόσημο που του είχε χαρίσει ένας θείος του: ένα sinclair Spectrum. Πολύ πιο hardcore προγραμματιστής από μένα ο Γ είχε σχεδόν ξετινάξει το spectrum του. Είχε όμως ένα ακόμα χάρισμα, που ξεπερνά κατά πολύ τον χώρο των θετικών επιστημών...: κάποια στιγμή το disk drive του 6128 μου αποσυντονίστηκε. Συνηθισμένη πάθηση για εκείνα τα μηχανήματα και απαιτούσε την μεταφορά του στο service. Με απλά λόγια ο αποσυντονισμός του drive μεταφραζόταν στο μικρό όσο και οδυνηρό μήνυμα στην πράσινη οθόνη του υπολογιστή:

Drive error, disk is empty!

"Τι άδειο μωρέ" ήθελα να φωνάξω στον υπολογιστή μου. Καμία απόκριση δεν θα λάβαινα φυσικά, ούτε από αυτόν ούτε κυρίως από το drive του. Περιττεύει να πω ότι όσο κι αν προσπάθησα με τα κατσαβίδια μου να φτιάξω εγώ την βλάβη -κατά την προσφιλή μου συνηθεία να ανοίγω μηχανήματα, από φωτογραφικές μηχανές μέχρι ρολόγια και άλλα, όπως έχω αναφέρει και άλλοτε- το αποτέλεσμα ήταν ένα γαλλικό ζερό! Και τότε, ένα μεσημέρι που ο Γ με είχε επισκεφθεί στο σπίτι μου, έκανε το θαύμα του: "χάιδεψε" το μηχάνημα στο "πονεμένο" του σημείο, του είπε και δυο λόγια παρηγοριάς και εκείνο δούλεψε. Ίσως νομίζεις ότι σε έχω "φλομώσει" στο ψέμα με το παρόν κείμενό μου, αλλά δεν είναι παρά η αλήθεια και μόνο η αλήθεια (δίχως φόβο αλλά με πολύ πάθος...). Ο Γ είχε κάνει το drive για κείνη την μια και μοναδική φορά να δουλέψει. Το drive φόρτωσε την δισκέτα: τόσο απλά! Μόνο παρουσία του. Μια ώρα αργότερα, όταν ο Γ έφυγε, το drive σίγησε μια για πάντα (ή καλύτερα, μέχρι της επιστροφής του από το service).

Τα χρόνια κύλησαν και εκείνοι οι 8-bit υπολογιστές άρχισαν να σβήνουν. Όχι ότι είχαν δώσει το full των δυνατοτήτων τους -ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ότι σήμερα με την "έξαρση" των Linux, κάποιοι 'παλαβοί' έχουν φτιάξει νέο λειτουργικό για CPCs, το FutureOS και συνεχίζουν ακάθεκτοι ή για όσους παίζουν ακόμα με 6128 σε ... emulators!- αλλά έτσι είναι με την τεχνολογία που καλπάζει. Αρχές Λυκείου για μας -εκεί γύρω στα 1992- και οι Commodore Amiga & Atari ST είχαν κάνει ήδη την εμφάνισή τους. Τα 16-bits έτριζαν τα αστραφτερά τους δόντια ή chips -για να κρατήσουμε και τα προσχήματα- στα γερασμένα Amstrad & Spectrum. Ήταν η εποχή που τα καλοκαίρια διαβάζαμε PIXEL (και USER) και ονειρευόμασταν την Amiga που ερχόταν! Ο ΓΤ προνοητικότατος, απέφυγε τα θέλγητρα της και υπερπηδώντας τα από καιρούς υπαρκτά IBM συμβατά -όπως λέγοταν τότε ό,τι έτρεχε ... microsoft DOS, και όχι μόνο- με την 808x τεχνολογία, αγόρασε ένα καινούριο IBM συμβατό 80286, ίσως γιατί θα το χρησιμοποιούσαν και στην δουλειά του πατέρα του. Ακόμα θυμάμαι να παίζει ένα flight simulator με 16 χρώματα: μαγεία! Ήταν και η πρώτη φορά που έβλεπα ... εξομοίωση!

Amiga 600. Δεν φαίνεται η οθόνη!

Εγώ και ο αδερφός μου πήραμε την Amiga 600, μια πιο compact και ανανεωμένη αδερφή της 500άρας, ενώ ο ΘΜ απέκτησε το μοναδικό για την εποχή του Amiga CDTV, ένα από τα πρώτα PC με CDROM και ασύρματο τηλεχειριστήριο, αφού μπορούσε να δουλέψει και ως CD player ανεξάρτητα! Ακόμα και όταν βγήκαν τα 80386, οι Amigες πλεονεκτούσαν. Και προτιμούνταν από τους επαγγελματίες του χώρου της επεξεργασίας εικόνας, ήχου και βίντεο. Μιλάμε ακόμα και για μεγάλους τηλεοπτικούς σταθμούς, ε;

Για μας, ήταν χρονική ευκαιρία για ατελείωτες ώρες gaming. Πέραν αυτού αξιοποιούσαμε και την περιέργειά μας -πρώιμη επιστημονική θα την έλεγα, κρίνοντας από το τώρα- με προγράμματα από το Public Domain, που βρίσκαμε στις συνοδευτικές δισκέτες (τριπλού φορμάτ, όπως διατυμπάνιζαν, Amiga-Atari-PC) του USER -το PIXEL δεν θυμάμαι αν είχε- ή αγοράζαμε σπασμένα από τα ημιπαράνομα "πατάρια" στα μαγαζιά πέριξ της Στουρνάρη. Ημιπαράνομα διότι, αν και τα μαγαζιά ήταν καθόλα νόμιμα, η πώληση σπασμένων προγραμμάτων απαγορευόταν -τότε και τώρα- και το "ημι" πηγαίνει σε εμάς κατά το σχήμα: μισή ντροπή δική τους, μισή δική μας. Όπου ντροπή βάλε παρανομία...! Ακόμα θυμάμαι λοιπόν εκείνο το πρόγραμμα που "έφτιαχνε τοπία" με 75% γη, 15% ουρανό και το υπόλοιπο υδάτινο στοιχείο. Αυτό που σήμερα μπορείτε να βρείτε για όλες τις διανομές Linux ως xmountains!

συνεχίζεται...