Μια μικρή ιστορία με σφήκες...

Μικρά παιδιά ήμασταν ο αδερφός μου και γω, και ... άτακτα. Ό,τι βρίσκαμε στην βεράντα και την αυλή, δίπλα στα λουλούδια της μητέρας μου, θέλαμε να το μελετήσουμε, να το ελέγξουμε και γιατί όχι, πολλές φορές, να το εξολοθρεύσουμε.

Έτσι έγινε και με κάτι παράξενες σφήκες, που δεν ήταν σαν τις συνηθισμένες, ξέρετε εκείνες που πάνε και φτιάχνουν κάτι "χάρτινου-τύπου" φωλιές, ψηλά στις σκεπές των σπιτιών ή στους στάβλους, όταν μιλάμε για χωριό! Αυτές όμως που λέω τώρα, ήταν πιο μαύρες, με πολύ λιγότερο κίτρινο στο σώμα τους και με μια άλλη συνήθεια: αρέσκονταν να σκάβουν το χώμα από τις γλάστρες με τα λουλούδα. Τους άρεσε να κάνουν εκεί μέσα τις φωλιές τους... Είχαν και ένα παράξενο πέταγμα, σαν να αιωρούνταν με ένα διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τις άλλες σφήκες. Ένα πέταγμα που τις έκανε ευάλωτες στα συντριπτικά χτυπήματά μας, που τις οδηγούσε στο έδαφος και ... κάτω από τα παπούτσια μας...

Έτσι έγινε και εκείνο το καλοκαίρι, όταν πρωτοεμαφνίστηκαν: εμείς βαλθήκαμε να μειώσουμε δραστικά τον  -μικρό είναι η αλήθεια- αριθμό τους... Τι ήθελαν στην αυλή μας;

Το καλοκαίρι πέρασε, οι σφήκες -όσες γλίτωσαν- εξαφανίστηκαν (δεν παρακολουθούσαμε και κάθε τους κίνηση, ε!), ήρθε το φθινόπωρο και μετά η ζωηφόρος άνοιξη που οδήγησε σε ένα νέο καλοκαίρι. Και μαζί σε μια νέα παρέα από σφήκες που θέλαν απεγνωσμένα να κάνουν τις φωλιές τους στις γλάστρες της μαμάς. Δυστυχία τους! Εμείς, ξέροντας τις προθέσεις τους και με την πρακτική μας εξάσκηση του προηγουμένου καλοκαιριού, ήμασταν πιο αποτελεσματικοί, πιο θανατηφόροι...

Και εκεί, ένα καλοκαιριάτικο πρωινό, με τα σχολεία κλειστά (πια) η μητέρα μου μας είδε να τις κυνηγάμε.

- "Τι κάνετε εκεί;"

- "Κυνηγάμε αυτές τις παλιόσφηκες που τρυπάνε το χώμα από τις γλάστρες σου"

- "Αφήστε τες παιδιά μου τις καημένες, αυτές μας θυμήθηκαν και ήρθαν και φέτος να φτιάξουν εδώ τις φωλιές τους"

Τι μπορούσες να πεις σε αυτό; Τι να πεις στην πιο γλυκιά μαμά του κόσμου;