Θυμός - θλίψη - γαϊδουριά - ... "τομάρια"

Πριν από κάμποσους μήνες, πήρα τον σκύλο μου ένα απογευματάκι και σκέφτηκα να κάνουμε μια βόλτα.

Ο πατέρας μου με προειδοποίησε ότι σε μια περιοχή λίγο παρακάτω, σε σημείο που πηγαίνω με το σκυλί, άκουσε ότι κάποιου ο σκύλος αφού έφαγε κόκκαλα που βρήκε πεταμένα παραδίπλα (αγαπημένη συνήθεια των σκυλιών χορτάτων και νηστικών, να δοκιμάζουν ό,τι βρίσκουν) πέθανε σε δευτερόλεπτα.

Φόλα, σκέφτηκα.

Ξεκινήσαμε για την βόλτα και λίγο παρακάτω είδα καρφωμένη πάνω σε ξύλινη κολώνα του ΟΤΕ αυτό το γεμάτο πόνο και θυμό ξύλινο τελάρο :



Καθαρογράφω και ορθογραφώ το κείμενο:

"Στις 11/11/2008 και 9/11/2008
ΤΟΜΑΡΙΑ
Εσείς που ρίξατε τα κόκκαλα με το
δηλητήριο εδώ κάτω
να σας ξεραθούν και τα 2 χέρια και τα
πόδια. Να νεκροφιλήσετετα παιδιά σας
Ποτέ να μην χαρείτε
Να κάνετε (?)! Αυτή είναι
η κατάρα μου."

Στεναχωρήθηκα γιατί νιώθω το δέσιμο που μπορεί να είχε αυτός ο άνθρωπος με τον σκύλο του - δεν τον έχουν ονομάσει αδίκως τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου. Στεναχωρήθηκα γιατί έβαλα τον εαυτό μου στη θέση αυτού του ανθρώπου.
Δεν ξέρω αν συμφωνείτε αλλά εγώ νιώθω ότι αυτό που έχασε αυτός ο άνθρωπος πρέπει να ήταν πολύ σημαντικό γιαυτόν - σαν να ήταν παιδί του...

Θα μου πείτε ότι τα λόγια του είναι πολύ σκληρά, θα συμφωνήσω. Αλλά αν κρίνουμε τον τρόπο που γράφει αλλά κυρίως το γεγονός ότι προχώρησε στην ανάρτηση αυτής της αυτοσχέδιας πινακίδας, δεν μπορούμε παρά να τον συλλυπηθούμε... Ίσως γιαυτόν τον άνθρωπο όλος ο κόσμος ήταν αυτός ο σκύλος.
Και αν σου παίρνουν το μόνο πράγμα που έχεις στην ζωή, τότε ...

Δεν θέλω να μου συμβεί ποτέ, δεν θέλω να συμβεί ούτε στον εχθρό μου.

Είμαστε τελικά ... τι να πω.

Προφανώς ο άνθρωπος που έριξε την φόλα -αν δεχθούμε ότι δεν είναι κάποια διεστραμμένη προσωπικότητα που αρέσκεται σε τέτοιου είδους πράξεις- μπορεί να είναι ένας απλός καθημερινός τύπος που δεν του αρέσουν τα ζώα και η αναγκαστική βρωμιά που τα περιβάλλει.

Είμαστε και μεις οι ιδιοκτήτες ζώων -τις πιο πολλές φορές- πιο ΖΩΑ από τους τετράποδους φίλους μας.
Τα αφήνουμε να κοπρίζουν όπου βρουν και ... κάνουμε την πάπια. Δηλαδή οι Ευρωπαίοι που έχουν την σακουλίτσα μαζί τους είναι βλάκες...; Και μεις φυσικά οι έξυπνοι...

Ας βάζουμε όλοι το μυαλό μας να σκέφτεται -μην αποχαυνωνόμαστε μόνο στην TV- και να ερχόμαστε λίγο και στη θέση του άλλου: είτε έχουμε εμείς τον σκύλο, είτε είμαστε εμείς οι αγανακτισμένοι νοικοκυραίοι.

Αν γινόταν αυτό στην παραπάνω περίπτωση κανείς δεν θα είχε χαλάσει την ζαχαρένια του, όλοι θα έκαναν το κέφι τους και θα υπήρχε λιγότερος πόνος και πιο πολύ ανθρωπιά.


Ήθελα εδώ και πολύ καιρό να ανεβάσω αυτό το γεγονός αλλά όλο κάτι στράβωνε με την φωτογραφία.
Να που ήρθε η ώρα...